Historia Dublina opowiedziana losami kilku rodów zamieszkujących obszar dzisiejszej stolicy Irlandii, jak i reszty kraju. Wszystko zaczyna się w 430 roku, gdy rodzina Fergusa żyje przy brodzie na Liffey i jeziorku Dubh Linn. Jego córka Deirdre poznaje młodego księcia z królewskiego rodu O'Neill Conall'a. Związek ten nie przypada do gustu samemu królowi, który planował wziąć dziewczynę jako swą drugą żonę. Młodzi uciekają więc i ukrywają się na małej wyspie niedaleko ziem Fergusów. Po kilku latach zostają jednak odnalezieni, a zaprzyjaźniony druid przekonuje księcia, że jego czyn sprowadził na króla oraz lud klęski głodu. Chłopak zgadza się więc na złożenie siebie w ofierze. Niedługo potem Deirdre rodzi syna Morna, którego nowoprzybyły na wyspę biskup Patryk planuje przekonać do przejścia na wiarę chrześcijańską, a następnie wykorzystać jego powiązania z rodem królewskim i wpłynąć na samego króla. Po bliższym poznaniu rezygnuje jednak z tego planu i zadowala się jedynie jego towarzystwem oraz założeniem później klasztoru.
Prawie pięćset lat później potomek Fergusów Osgar planuje poślubić swą daleką krewną Caoilinn. Waha się jednak, a po wizycie w klasztorze Glendalough postanawia poświęcić swe życie Bogu. W międzyczasie młody potomek Wikingów Harold zamieszkujący również założoną przez Skandynawów osadę Dyflin, boryka się ze swym kalectwem oraz Sigurdem, który obiecał mu śmierć w zamian za zniewagę jakiej jego ojciec doznał od jego rodu. Z czasem przezwycięża jednak wszelkie zahamowania i żeni się z Astrid, dziewczyną poznaną dzięki przyjacielowi Morannowi, którego przodkiem był kowal Goibniu. Kilkanaście lat później na południu wyspy władzę zdobywa Brian Boru, który szybko podporządkowuje sobie kolejne ziemie i w końcu zmusza do uległości samego króla O'Neilla. Potomkowie Wikingów z Dyflin, zachęceni sukcesami ich rodaka Kanuta w Anglii, postanawiają wyrwać się spod jarzma irlandzkiego watażki i podnoszą zbrojny bunt. W końcu dochodzi do wielkiej bitwy, w której Wikingowie zostają pokonani, ale król Brian ginie i w rezultacie wojna pozostaje nierozstrzygnięta, a władzę ponownie przejmuje ród O'Neillów, zaś Dyflin pozostaje enklawą Wikingów. W trakcie tej zawieruchy przedwcześnie owdowiali Caoilinni Harold biorą ślub, a Osgar udziela im sakramentu.
Można powiedzieć, że angielska inwazja w Irlandii rozpoczęła się w roku 1167. Na prośbę jednego z miejscowych watażków, Henryk II wysyła na wyspę ekspedycję pod dowództwem Strongbow'a. Dość szybko udaje mu się zdobyć Dublin, a następnie obronić go przed atakami połączonych sił irlandzkich. Walki te są tłem dalszych losów rodu Fergusa, którzy tracą powoli swe wpływy i ziemie na rzecz najeźdźców. Bogaty kupiec Doyle z Bristolu, którego przodkiem był Sigurd, wysyła tu Petera FitzDavida, by jako zwykły żołnierz szukał szczęścia na polu bitwy. Udaje mu się zdobyć uznanie dzięki sprytowi i wystawieniu obozu irlandzkiego króla na atak rycerzy Strongbow'a.
Dwieście lat później władza Anglików w Irlandii umacnia się, ale na północy i zachodzie wyspy wciąż panują stare zwyczaje. Mimo to okupanci narzucają Irlandczykom swoje prawa feudalne, które nie zawsze są przez nich dobrze rozumiane, przez co często są wykorzystywani i oszukiwani. W związku z rozbudowanym systemem praw i podatków pojawia się równie przebiegły system ich obchodzenia. Wysokie cła w Dublinie stwarzają szansę dla takich małych portów jako pobliskie Dalkey, gdzie sprytni kupcy wyładowują swój towar bez wiedzy celników. Gdy zarządca ustanawia i tu posadę celnika, miejscowi uciekają się do różnych podstępów by nadal rozwijać swój proceder. Udają, na przykład, atak na pobliski zamek rządzony przez ród Walshów, potomków FitzDavida, by pozbyć się wojska z wioski i pod osłoną nocy rozładować towar ze stojących na kotwicy barek.
Na początku XVI wieku dochodzi do nowego zrywu niepodległościowego w Irlandii pod przywództwem najsilniejszego rodu Fitzgeraldów. Niestety z powodu braku poparcia przez inne rody oraz pojawienia się silnej armii wysłanej przez Henryka VIII, bunt zostaje stłumiony a wyspa zostaje objęta angielską reformą kościoła, któremu przewodzi obecnie sam król. Na tle tych wydarzeń ma miejsce spór pomiędzy rodem Walshów i Doylów, jednak wszystko odbywa się w wyniku knowań Margaret Walsh, która ma pretensje o dawne zatargi. Druga strona jest wręcz nieświadoma wymierzanych w nią ciosów, gdyż uważa Walshów za swych bliskich przyjaciół. Z czasem nastawienie Margaret zmianie się diametralnie i odkrywa, że jej przeciwniczka ma wobec niej jedynie uczciwe zamiary.
Ocena: 4/5
Prawie pięćset lat później potomek Fergusów Osgar planuje poślubić swą daleką krewną Caoilinn. Waha się jednak, a po wizycie w klasztorze Glendalough postanawia poświęcić swe życie Bogu. W międzyczasie młody potomek Wikingów Harold zamieszkujący również założoną przez Skandynawów osadę Dyflin, boryka się ze swym kalectwem oraz Sigurdem, który obiecał mu śmierć w zamian za zniewagę jakiej jego ojciec doznał od jego rodu. Z czasem przezwycięża jednak wszelkie zahamowania i żeni się z Astrid, dziewczyną poznaną dzięki przyjacielowi Morannowi, którego przodkiem był kowal Goibniu. Kilkanaście lat później na południu wyspy władzę zdobywa Brian Boru, który szybko podporządkowuje sobie kolejne ziemie i w końcu zmusza do uległości samego króla O'Neilla. Potomkowie Wikingów z Dyflin, zachęceni sukcesami ich rodaka Kanuta w Anglii, postanawiają wyrwać się spod jarzma irlandzkiego watażki i podnoszą zbrojny bunt. W końcu dochodzi do wielkiej bitwy, w której Wikingowie zostają pokonani, ale król Brian ginie i w rezultacie wojna pozostaje nierozstrzygnięta, a władzę ponownie przejmuje ród O'Neillów, zaś Dyflin pozostaje enklawą Wikingów. W trakcie tej zawieruchy przedwcześnie owdowiali Caoilinni Harold biorą ślub, a Osgar udziela im sakramentu.
Można powiedzieć, że angielska inwazja w Irlandii rozpoczęła się w roku 1167. Na prośbę jednego z miejscowych watażków, Henryk II wysyła na wyspę ekspedycję pod dowództwem Strongbow'a. Dość szybko udaje mu się zdobyć Dublin, a następnie obronić go przed atakami połączonych sił irlandzkich. Walki te są tłem dalszych losów rodu Fergusa, którzy tracą powoli swe wpływy i ziemie na rzecz najeźdźców. Bogaty kupiec Doyle z Bristolu, którego przodkiem był Sigurd, wysyła tu Petera FitzDavida, by jako zwykły żołnierz szukał szczęścia na polu bitwy. Udaje mu się zdobyć uznanie dzięki sprytowi i wystawieniu obozu irlandzkiego króla na atak rycerzy Strongbow'a.
Dwieście lat później władza Anglików w Irlandii umacnia się, ale na północy i zachodzie wyspy wciąż panują stare zwyczaje. Mimo to okupanci narzucają Irlandczykom swoje prawa feudalne, które nie zawsze są przez nich dobrze rozumiane, przez co często są wykorzystywani i oszukiwani. W związku z rozbudowanym systemem praw i podatków pojawia się równie przebiegły system ich obchodzenia. Wysokie cła w Dublinie stwarzają szansę dla takich małych portów jako pobliskie Dalkey, gdzie sprytni kupcy wyładowują swój towar bez wiedzy celników. Gdy zarządca ustanawia i tu posadę celnika, miejscowi uciekają się do różnych podstępów by nadal rozwijać swój proceder. Udają, na przykład, atak na pobliski zamek rządzony przez ród Walshów, potomków FitzDavida, by pozbyć się wojska z wioski i pod osłoną nocy rozładować towar ze stojących na kotwicy barek.
Na początku XVI wieku dochodzi do nowego zrywu niepodległościowego w Irlandii pod przywództwem najsilniejszego rodu Fitzgeraldów. Niestety z powodu braku poparcia przez inne rody oraz pojawienia się silnej armii wysłanej przez Henryka VIII, bunt zostaje stłumiony a wyspa zostaje objęta angielską reformą kościoła, któremu przewodzi obecnie sam król. Na tle tych wydarzeń ma miejsce spór pomiędzy rodem Walshów i Doylów, jednak wszystko odbywa się w wyniku knowań Margaret Walsh, która ma pretensje o dawne zatargi. Druga strona jest wręcz nieświadoma wymierzanych w nią ciosów, gdyż uważa Walshów za swych bliskich przyjaciół. Z czasem nastawienie Margaret zmianie się diametralnie i odkrywa, że jej przeciwniczka ma wobec niej jedynie uczciwe zamiary.
Ocena: 4/5
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz