Zbiór dwóch krótkich utworów Kundery, z których pierwszy jest przemową pisarza w czasie Zjazdu Pisarzy Czechosłowackich w 1967 roku, w trakcie Praskiej Wiosny, w którym wyjaśniał dążenie małych narodów do niezależności. W drugim eseju dość obrazowo przedstawia różnice pomiędzy tak zwanym Zachodem oraz ogólnie pojętą Rosją. Państwa takie jak Polska, Czechy i Węgry, po 1945 roku nagle znalazły się w domenie wpływów zupełnie sobie obcego kulturowo państwa. Od zawsze narody te identyfikowały się z mentalnością zachodnią i mimo lat okupacji oraz przymusowej komunizacji nie zatraciły swej unikatowej tożsamości i kulturowego wkładu w dorobek europejski. Komunizm niszczył kulturę środkowo europejską, ale zachód tego nie zauważył, gdyż sam zatracił już własną. Dążenie Europy środkowej do kultury zachodu odwołuje się do dawnych wartości wspólnoty, która już zanikła i nie jest tam rozumiana. Zagrożeniem nie jest tylko Rosja, która rozumie znaczenie kultury i ją niszczy, ale również Zachód, który ją zatracił i przestała stanowić wartość na rzecz mediów, polityki i handlu.
Ocena: 4/5
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz