Od 1962 roku Amerykanie wspierają rząd Republiki Wietnamu własnym wojskiem w walce z komunistyczną partyzantką Viet Congu, która działa z ramienia rządu DRW, czyli Wietnamu Północnego. Do 1968 amerykanie muszą ścigać pojedyncze oddziały w dzikim terenie i walczyć z wrogiem preferującym taktykę partyzancką i sabotażystów. 31 stycznia 1968, w w pierwszy dzień roku Tet, następuje jednak zmasowany atak VC na duże miasta RW, z czego większość ofensywy skupia się na Sajgonie, obecnej stolicy RW oraz Hue, starej stolicy Wietnamu. Spore zgrupowanie wojsk ma również miejsce w pobliżu amerykańskiej bazy wojskowej w Khe Sanh, która leży przy granicy z Laos i strefą zdemilitaryzowaną. Mimo wcześniejszych doniesień o szykowanej ofensywie, atak okazuje się w wielu przypadkach zaskoczeniem, które pozwala komunistom na zajęcie sporych obszarów miast. Mimo tego siły amerykańskie oraz AWP (Armia Wietnamu Południowego), szybko przejmują inicjatywę i w ciągu kilku dni, a w ekstremalnych sytuacjach kilku tygodni, wszystkie ataki zostają odparte, a zajęty teren wyzwolony. Efektem tych działań pozostają jednak duże zniszczenia urbanistyczne oraz ofiary cywilne. Straty VC, wspieranych przez regularne dywizje ADRW są wręcz powalające. Końcowe oszacowania określają, że nawet polowa z 80 tysięcy żołnierzy wroga została zabita. Starty obrońców określane są za to na poziomie 2-3 tysięcy. Największym rozczarowaniem ofensywy był niemal całkowity brak odzewu ze strony ludności cywilnej, a głównym jego założeniem było wywołanie ogólnokrajowego powstania. Mimo strategicznej porażki, Amerykanie całkowicie zatracili szansę wykorzystania zwycięstwa do potrzeb politycznych. Związane z wojną w Wietnamie niepokoje społeczne zmusiły prezydenta Johnsona do publicznego przyznania się do licznych błędów swego gabinetu oraz zainicjowanie polityki deeskalacji działań. Główne dowództwo potrzebowało do dalszych działań około 200 tyś nowych żołnierzy by rozpocząć kontrofensywę polegającą na uderzeniu w cele w Laosie oraz w DRW. Zamiast tego otrzymali jedynie 20 tyś, a w kolejnych latach cały kontyngent zaczął być redukowany. Przyczyną tego był przyznanie się władz do niemożliwości osiągnięcia zwycięstwa, a tym samym do konieczności redukcji dalszych strat. Podsumowując, mimo całkowitego zwycięstwa USA i RW oraz zadania DRW druzgocącego ciosu, ofensywa Tet stała się początkiem przegranej wojny.
Ocena: 4/5
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz