Kolejny film w reżyserii Woodiego Allena z serii komedii ludzkiej będącej współczesną wersją pierwowzoru Balzaca. Bohaterami jest bezdzietne małżeństwo żyjące na koszt rodziców żony. Teść (Anthony Hopkins) przeżywa późny kryzys wieku średniego, porzuca żonę i żeni się młodziutką i głupią prostytutką. Teściowa, przeżywająca załamanie, zwraca się z pomocą do wróżki, uzależniając od jej słów wszystkie swoje decyzje. Samo małżeństwo również przeżywa kryzys, mąż ma romans z atrakcyjną sąsiadką, zaś żona z przystojnym i szarmanckim szefem (Antonio Banderas). Film nie ma jakiejś głębszej fabuły, ani punktu kulminacyjnego, do którego dąży, jest to po prostu krótki wycinek londyńskiej rodziny, swoisty obrazek lub zdjęcie. Wszystkich bohaterów cechuje chęć osiągnięcia jednego z ogólnie pojętych stanów szczęścia. Stary teść szuka młodej i wiernej żony, a znajduje głupią i zdradzającą go prostytutkę. Mąż szuka szczęścia w romansie z ideałem piękna widzianym w oknie na przeciwko, jednak gdy wyprowadza się od żony widzi ją w oknie i pojmuje, że jedyne co się zmieniło to okno, w które będzie się teraz patrzył. Żona broni się przed romansem z szefem, a kiedy jest już na to gotowa okazuje się, że szef nie jest i nigdy nie był tym zainteresowany. Na koniec teściowa rzeczywiste życie zamianie na ułudne wspominanie wcześniejszych wcieleń i marzenia o kolejnych.
Ocena: 4/5
Ocena: 4/5
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz