7 uczuć

Adaś Miałczyński, jak każde dziecko, musiał stawić czoło siedmiu podstawowym uczuciom i nauczyć się z nimi żyć. Po latach dochodzi do wniosku, że zdecydowana większość tych uczuć jest nieprzyjemna, ale przypominając sobie swe dzieciństwo zauważa, że właśnie głównie z nimi spotykał się w czasach niepełnoletności. Szkoła była głównym źródłem strachu, upokorzenia, wstydu i złości, ale także pierwszych uniesień miłosnych i związanych z nimi rozczarowań. Kumulacja różnych odczuć doprowadza, zarówno małego Adasia, jak i kilkoro kolegów i koleżanek z klasy do próby samobójczej, z której zostają odratowani przez sprzątaczkę. Zirytowana kobieta kwituje ich problemy, krótkim stwierdzeniem, że życie jest po to by żyć.
Oryginalne podejście do kwestii dorastania. Role dzieci są odgrywane przez dorosłych aktorów, by podkreślić, że dzieci odczuwają tak samo jak dorośli, z ta różnicą, że wszystkich uczuć doświadczają po raz pierwszy i często sami muszą nauczyć się jak na nie reagować.
Ocena: 4/5