Żona pisarza ginie w zamachu terrorystycznym na jeden z klubów nocnych w Paryżu. Leiris opisuje kilka kolejnych dni, w trakcie których jego życie zostało wywrócone do góry nogami. Opowiada głównie o swym półtorarocznym synku, który tęskni za mamą, któremu będzie musiał jakoś wytłumaczyć, że już jej nigdy nie zobaczy i który najprawdopodobniej nie będzie jej w przyszłości pamiętał. Opowiada również o sobie, o bólu, tęsknocie i potrzebie przeżycia żałoby na własnych zasadach, bez pomocy psychologicznej, bez podtrzymującej go na duchu rodziny i przyjaciół. Mimo doznanej krzywdy wcale nie pała nienawiścią do osób odpowiedzialnych za śmierć żony. Nie ogrania go obojętność, jest świadomy wyciągnięcia konsekwencji i wyznaczenia kary, ale chce by odbywało się to poza nim, nie chce w tym uczestniczyć. Nie zwróci mu to ukochanej kobiety i matki jego syna. Świadomie wytrąca terrorystom ich broń, którą miało być zasianie ziarna nienawiści do obcych, a nawet nieznajomych sąsiadów. Nadal wierzy w ludzi, a incydent, którego doświadczył tego nie zmieni, choć jego życie zmieniło się diametralnie.
Ocena: 4/5
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz