Vuko Drakkainen wyrusza z przyjaciółmi w podróż magicznym drakkarem, na którym w końcu udaje mu się przejąć kontrole i zacumować w ostatnim rzecznym porcie przed wyjściem w morze w Żmijowym Gardle. Ma nadzieję zdobyć tu informacje od Wędzonego Ulle, które zamówił wcześniej, ale w jego kantorze wpada w pułapkę wysłannika Czerwonych Kapłanów z południa, a resztą towarzyszy zajmują się wojownicy Węży wysłani przez van Dynena. Posługując się coraz lepiej Pieśniami przezwycięża przeciwności i wraz z kompanami wraca na statek by wypływa w morze. Niedługo potem w końcu docierają, wiedzeni automatycznym pilotem statku, do tajemniczej wyspy, na której szczyt wulkanu zwieńczony został potężnym zamkiem. Mimo początkowego obustronnego braku zaufania, w końcu udaje się nawiązać porozumienie. Właścicielem zamku okazuje się być Olaf Fjollsfinn, członek ekipy naukowej, która poróżniła się odnośnie wykorzystania zdolności jakie pozyskali badając uroczyska. Niezbadany czynnik M dał ich woli moc panowania nad materią, a część naukowców, z van Dykenem na czele, postanowiła wykorzystać to do stworzenia utopijnego społeczeństwa pod własnym przywództwem. Doprowadziło to do otwartego konfliktu i śmierci części badaczy. Olaf z Vuko zauważają jednak, że planeta ma własny system utrzymywania ludności na niskim poziomie technicznym, a w przypadku rozwoju, czy innej znaczącej zmiany odstającej od narzuconego rygoru, dochodzi do zjawiska martwego śniegu, który bezwzględnie dziesiątkuje populację i doprowadza do masowej amnezji. Ostatnie taki przypadek miał miejsce około trzystu lat temu. Razem planują więc przeciwstawienie się van Dykenowi, ale dysponują zbyt małymi siłami by otwarcie stawić mu czoło. Równolegle młodziutki cesarz trafia w niewolę Ludzi Niedźwiedzi, którzy wyglądają jak bestie. Szybko jednak się przekonuje, że to jedynie przebrania mające na celu wzbudzanie strachu w kupcach z południowych karawan. Wraz z przyjaciółmi zostają sprzedani do różnych właścicieli. Spodziewając się takiego obrotu spraw postanawiają wcześniej odczekać trzy miesiące by uśpić czujność strażników i dopiero wtedy uciec i spotkać się w ustalonym miejscu. Książę, wraz z jednym z kompanów, trafia do posiadłości Lśniącej Rosą, potężnej kobiety, która bezwzględnie rządzi swymi ludźmi. Wbrew przeciwnościom losu udaje się im zdobyć jej zaufanie pomagając schwytać i tresować stado koni, a potem uratować jej jedynego syna, gdy bez zezwolenia dosiada nieujeżdżonego rumaka. Wiosną pod murami osady pojawiają się jednak wojownicy, którzy szukają zemsty za zabicie jednego ze swych ziomków. Książę i jego towarzysz wykorzystują zamieszanie by odzyskać wolność. Kontynuując podróż na północ zostają uwięzieni w magicznej dolinie opanowanej przez Czyniącą zwaną Panią Bolesną, która śpiąc śni swój sen o idealnym świecie, gdzie ludzie żyją w harmonii z przyrodą. W rzeczywistości powstał jednak koszmar, w którym przybysze zostają zmutowani w fantastyczne istoty jak centaury lub fauni, a małe dzieci zamieniają się w krwiożercze bestie. Księciu udaje się w końcu uciec, musi jednak pozostawić swego towarzysza. Rusza więc na północ, gdzie wraz ze spotkanymi kupcami dociera do miasta Olafa. Tu obaj bohaterowie w końcu się spotykają, a książę opowiada Vuko o przygodach w swym kraju i dolinie. W Pani Bolesnej rozpoznaje Passionarię Callo, zaś w orędowniczce Podziemnej Matki z Amitraju Ulrike Freihoff. W pierwszej kolejności organizują więc wspólną wyprawę do górskiej doliny, gdzie udaje im się obezwładnić i pojmać nieprzytomną Callo. Przy wyjściu z jaskini czekają już na nich jednak uzbrojeni po zęby wężowi wojownicy van Dykena.
Ocena: 4/5
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz